Warto powracać do filmów starego Cassavetesa, z czasem tylko nabrały jeszcze smaku. Wszystko u niego jest szalone, improwizowane, wymykające się regułom. Gena Rowlands nie tylko gra szaloną Mabel, ale jej aktorstwo jest szalone, podobnie jak scenariusz, montaż, reżyseria… Szaleństwo jest nie tylko treścią tego filmu, ale i metodą jego tworzenia. Dzieło integralne, które – jeśli się z nim spotkasz – przenika do ciebie każdą szparą rzeczywistości, każdym drobiazgiem. Jego paradoks polega na tym – a jest w tym prawda każdego szaleństwa – że to nie tyle jest opowieść o Mabel, choć ona jest główną bohaterką, lecz o świecie i ludziach, którym ona zdziera maski z twarzy. Do świata, który jest dobrze zakonserwowany, zaprawiony w życiowych unikach i grubym makijażu, Cassavetes wprowadza Inną – i wszystko staje się inne. Kiedy Nick przyprowadza do domu kolegów z pracy, wszystko potoczyłoby się rutynowo czyli nijak, i łatwo byśmy o nich zapomnieli, gdyby nie Mabel, która każdemu z osobna zaczyna stawiać pytania wywracając spokojny bieg spraw do góry nogami. Nie tylko dla nas ich odkrywa, także dla nich samych. Oczywiście świat próbuje ją „ujarzmić”, tak jak wtedy, gdy była małą dziewczynką i ojciec ją ćwiczył w dyscyplinie: „wstań! siadaj!”. Moment, w którym przypomina to ojcu, to kolejne zdarcie maski. Ale jest jeszcze Nick, któremu nie rozumiana przez niego żona, pomaga zrozumieć szaleństwo świata, w którym żyje. „Bądź sobą” – mówi w pewnej chwili do niej i jest to najważniejsze wyznanie miłości w tym filmie.